As árbores espidiñas
sen follas, sen folliñas.
Os esqueletos de xeo
amosan os seus outonos,
os seus laios, os seus soños.
Unha alfombra cobre o chan,
tapiz de follas caídas,
folliñas que veñen e van.
Folliñas lixeiras e secas
fatigadas de troular.
Folliñas que bailan co vento
todos collidos da man.
Antonio García Teijeiro
No hay comentarios:
Publicar un comentario